Week 3

Oi en dat inle lake, dat is prachtig. Ik vlieg s ochtendsvroeg naar heho, van waar het eerst een uur met de taxi en dan nog een uur met een bootje is naar mijn hotel, letterlijk midden op het water. De taxi blijkt een stuk duurder dan van te voren aangegeven, nadat ik 2 keer een taxi weiger omdat ik denk dat ik niet serieus wordt genomen, dringt dat langzaam door. En dit is geen tailand met een onuitputtelijke hoeveelheid chauffeurs, als ik ergens wil komen moet ik snel handelen. Ik zie nog een stel staan wat geen vervoer heeft, en stel voor om een taxi te delen, een en een is twee en even later zit ik met het (franse) koppel in een auto. Na een uur komen we aan bij het kanaal wat naar inle leidt. Hier krijgen we een uitgebreide salespitch, er wordt geprobeerd om niet alleen de eerste bootrit naar ons hotel te regelen, maar ook gelijk een aantal uitjes. Omdat ik nog niet weet wat het hotel zelf te bieden heeft en wat standaard prijzen zijn, vraag ik om het visitekaartje van meneer, is de afgelopen weken vaak een handige manier gebleken om beslissingen uit te stellen.

Het meer is groot, omgeven door bergen, en er zijn 2 soorten bootjes, hele kleine tengere houten bootjes, de lokale vissers kunnen hier kunstig op laveren, ze bedienen een peddel met hun been waardoor ze hun handen vrijhouden om te vissen (met net). De andere soort is iets groter, een soort houten kano waar ongeveer 4 stoeltjes in passen met een motortje, deze worden gebruikt. Voor touristen, als ov en voor het vervoeren van goederen.

We stoppen midden op het meer om naar de vissers te kijken, het is magisch om ze aan het wer te zien, de zon op het water, en een strak blauwe lucht.

Mijn hotel is eenvoudig voor inle lake, maar nog steeds erg prettig. Een kamer met bad, niet werkende tv en niet werkend internet, maar, met balkon op het water en personeel wat echt alles wil doen om je het gemakkelijk te maken. Ondertussen heb ik ook 2 chinesen ontmoet die graag wat kosten delen, we gaan de volgende dag samen naar de grootste markt aan het meer en we vervolgen dat tripje met de niet te missen hoogtepunten van het meer; de floating houses, floating gardens, een complete pagode op het water, de longneck dames, jumping cat monestery, en volgen mij vergeet ik dan nog dingen. De heren hebben camera's die niet te tillen zijn en maken de meest briljante foto's, ik heb dankbaar gebruik gemaakt van het aanbod om foto's over te nemen. Foto's bij de berichten hiervoor zijn dan ook niet van mij ... die volgen nog.

Derde week

De derde week begint met een vlucht naar mandalay. Onderweg deel ik een taxi met een stel belgen die voor de 13e keer naar birma zijn, ze zijn weg van azie en birma is favoriet. De eerste keer dat ze azie bezochten is in de jaren 70 voor hen is het nu al toeristisch. Na een klein tukje en een viscurry die speciaal voor mij gemaakt wordt vertrek ik met een taxi richting mandalay hill. Dit blijk vergelijkbaar met mount popa alleen, meer treden, veel meer treden. Elke keer als ik denk dat ik er ben is er ergens achter een buddha nog een trap hoger. Ik ben zo'n 3 kwartier bezig met de klim, die beloond wordt met een prachtig uitzicht over de stad en de rivier. In eerste instantie was ik van plan om vervolgens naar het mandalay palace te gaan, maar ik las ineens dat dat wordt afgeraden, naast dat er een ticket van 10 dollar gekocht moet worden wat direct in de zakken van de generaals verdwijnt is deze site herbouwd met gedwongen arbeid.

In plaats daarvan heb ik 3 kloosters bezocht, het grootste gedeelte van de monniken uit birma zit in mandalay. Eerst een erg oud klooster geheel gemaakt van teak met prachtig houtsnijwerk. Daarma iets wat meer overkwam als monnikcity, een heel complex van gebouwen met letterlijk duizenden monniken en novices. Het was nog in de ochtend, overal stonden jongens te wassen, tanden te poetsen en begonnen er een soort van klasjes met het opzeggen van gebeden. Een bijzondere plek waar ik net zo hard met mijn mond open van verbazing rondliep als zij, want ik was zo ongeveer de enige vrouw en ook de enige tourist op het terrein. Zodra je een poort uitloopt  beginnen ze een conversatie, engels oefenen, het komt niet veel verder dan 'hoe heet je' en 'waar kom je vandaan'.

Het derde klooster is ook erg oud, mooi houtsnijwerk. Ik wordt uitermate inventief door een heel oud mannetje rondgeleid zonder dat er een woord gesproken wordt. Door naar foto's van oude monniken en naar de juiste beelden te wijzen laat hij me alle bijzondere plekjes zien.

Het hotel waar ik verblijf is erg fijn, het is van een birmese familie, zoon en vrouw van mijn leeftijd runnen de tent, pappa loopt zo nu en dan als gothfather het terrein op. S ochtend en s avonds verzamelen veel gasten in de binnentuin en wisselen verhalen uit. Zo kom ik in contact met een stel australiers waarmee ik besluit naar de moustache brothers te gaan, een stel 60gers die volkscomedie doen, alleen voor toeristen, want door hun scherpe tong mbt de politieke situatie in birma mogen ze niet meer optreden voor locals. Een van de heren heeft al drie keer een aantal jaar vastgezeten. Het is een grappige avond, in een achteraf schuurtje op kleine plastic stoeltjes en met een lek dak.

De laatste dag in mandalay huur ik een blauwe taxi, soort tuktuk om wat boodschappen te doen en om twee plekken in de omgeving te bekijken. Een daarvan is u bein's bridge, een 1300 yard lange teak brug over de rivier. Ik moet zeggen, dit is wel echt het land van de vergezichten, deze brug verdient weer een speciaal plekje.

Mijn laatste bestemming voordat ik terugga naar yangon is inle lake. Hier heb ik een relaxed hotel geboekt, midden op het meer, met internet en sateliet tv ( die het alleb. niet doen, maar ach).

Tweede week

Ook in yangon blijkt het veel geregend te hebben deze week, en ik spreek goed met Kalya, van het hotel wat een beetje mijn thuisbasis aan het worden is door wat ik de komende weken wel en niet moet doen. Bovendien besluit ik om geen tijd te verliezen met bus-, boot-, of treintripjes, maar grote afstanden te blijven vliegen. Ik heb inmiddels gemerkt dat je geld hier vooral in de kamer gaat zitten, overdag zijn er bijna geen kosten, dus een vliegticket meer of minder maakt niet zoveel uit.

Ik vertrek naar mijn 2e bestemming van deze reis: bagan. Wat een overgang! Van bijna continue regen naar 39 a 40 graden, en, bagan is echt net als op de foto's, het is prachtig. Overal waar je kijkt groen, palmen, bloemen en tempeltjes, alsof er iemand een zak met tempelconfetti heeft opengetrokken.

Het hotel waarin ik zit is een kadootje, voor 24 dollar heb ik een patiootje met uitzicht op het zwembad en daarachter niets dan groen en tempels. De eerste dag huur ik een fiets en toer op mijn gemakje door de omgeving, s avonds reid ik naar een grote tempel in de buurt van. Oud bagan om vanaf daar te genieten van zonsondergang. Ik blijk niet de enige te zijn daar, de uikijkplaats trekt veel touristen en nog meer lokals die er omheen zwermen om te proberen iets e verkopen. Het is alsnog een prachtig gezicht.

De tweede dag in bagan heb ik een houten kont. Ik geniet van een rustig ontbijtje, neem een duik in het zwembad en lees wat in een boekje op mijn balkonnetje, wat een straf. Tegen een uur of 13.00 huur ik een paard en wagen, de andere manier om bagan te bekijken. We bezoeken alle tempels nog een keer, maar waar ik de eerste dag er alleen langsgereden ben draait het nu juist om de binnenkant. Locals hebben hier veel manieren gevonden om op een vriendelijke manier wat te verdienen aan toeristen. Bij een van de tempels stelt een meisje zich in keurig engels voor al studente, leidt me rond (en goed, ik ben onder de indruk van wat ze me weet te vertellen) maar aan het einde van de rondleiding moet ik ook nog even in haar shop kijken. Ik weiger iets te kopen, maar wil haar wel betalen voor de rondleiding. Dat wil zij niet, dat is pitymoney, wordt niet geaccepteerd. Ze legt me uit dat men een systeem heeft, als er toeristen komen worden deze verdeeld, niet iedereen duikt erop, ik ben dus haar 'toerist'. Ik koop een kleinigheidje voor het bedrag wat ik sowieso wilde geven. Hier in birma wordt niets aan sites gedaan door de regering. Schoon en netjes houden en toezicht houden, dat doet de lokale bevolking. Daar zo nu en dan een beetje in investeren is niet zo'n punt.

Wat me opvalt is dat werkelijk bij elk tempeltje voor elk buddhabeeld een hek met een slot zit overdag gaan een aantal van deze hekken open, en elk hek heeft een keyholder die je toegang kan geven, maar ik verbaas me erover. Mijn horsecartdriver weet waarom, het is tegen diefstal. En ineens snap ik het. Omdat bagan zo'n grote vlakte is is het vrij gemakkelijk om 's avonds een klein tempeltje in te sneaken en een beeldje mee te nemen.

De laatste dag in bagan huur ik een taxi naar mount popa. Ik had hier in nederland al foto's van gezien, een tempel bovenop een berg die niet echt opgaat in een bergketen, maar op zichzelf staat. Onderweg, het is een uurtje reiden, mooie landschappen en kleine vredige dorpjes. Mount popa zelf is een beetje anders dan ik verwacht had. Langs de 700 tredes die ik omhoog moet staat het vol met stalletjes met eten, drinken, souvernirs en offertjes. Soms wordt me gevraagd of ik wat wil, wat ik elke keer vriendelijk afsla, het is niet echt opdringgerig. De berg wordt echt bewoond door al die mensen, ze hebben kleine hokjes met keukentje en tvtjes. De andere groep bewoners zijn de apen. Ik had de waarschuwing 'cawfu foh mokieh' meegekregen, joh, maar niets geen last van. De dames die voor mij liepen met eten in hun tas zullen een heel ander verhaal vertellen, ik heb er stiekum dikke lol om gehad. De monkeys maken een hoop rotzooi, naast de nodige verkopers zie ik veel mensen op het moment dat ik in de buurt kom opstaan en schoonmaak bewegingen maken, of ik een donation for cleaning wil doen. Toch weer anders dan die tempels in mandalay.

Vervolg week 1:

Wow, het lijkt net alsof ik de enige toerist in birma ben. Het zal meevallen, maar mijn eerste reisdoel, mrauk u is iets waar weinig mensen in het regenseizoen naartoe gaan. Ik snap inmiddels ook waarom, het regent nogal veel aan deze kant van het land.

Om mrauk u te bereiken moet je wat moeite doen. Je kunt niet over land als buitenlander, dat mag niet. Eerst vlieg je naar sittwe, en van daaraf ga je met een boot naar mrauk u zelf. Afgelopen vrijdag ben ik dus gelijk met een lokale vlucht vertrokken, eenmaal in sittwe bleek dat de boot pas weer op maandag vertrok. Ik heb twee dagen wat rondgestruind in sittwe, niet heel erg veel te doen, maar geeft wel een beeld van hoe men hier leeft. In die 2 dagen heb ik geen toerist gezien. Wel twee duitse meisjes die voor een internationaal bedrijf werken, iets met waterwerken en constructie in birma. Ze keken niet heel enthousiast bij mijn plan om naar mrauk u te gaan, maar inmiddels had ik al een vlucht en 1,5 dag wachten achter de rug, no turning back now.

Op maandagochtend om 7 uur op de boot vol locals gestapt richting mrauk u. Uitzicht tussen de regenbuien door is prachtig. In mrauck u komt er gelijk een trishaw driver mijn tas van de boot halen. Ik vertrouw dat allemaal wat meer dan op mijn vorige reis, op de een of andere manier komt het allemaal wat minder pusherig over. En als je over een loopplankje van 20 cm breed op 2 meter boven het water moet lopen, liever zonder backpack. In de stromende regen wordt ik op een soort riksja naar mijn hotel gebracht. Erg fijne plek, 15 minuten van het centum met allemaal kleine bungalowtjes. Ik ben de enige gast. Er is daardoor weinig kant en klaar eten in huis, maar dat kan zo gehaal worden op de markt, dus fietst er iemand direct na mijn aankomst door de regen terug naar de markt om vers fruit voor me te halen.

Ik heb al een paar dagen geen internet gezien, en vraag me af of mijn berichten naar familie wel goed zijn aangekomen. Tegen beter weten in vraag ik of er ergens in het dorp internet is. Er blijkt een nieuw hotel te zijn, maar dat is ver, de jongeman die van de staf het beste engels spreekt wil em wel brengen. Hij begeleid me in een wandeling van een half uurtje over allerlei kleine weggetjes naar de andere kant van het dorp. Wegen hier zijn slecht begaanbaar door alle regen, als je niet uitkijkt kom je vast te zitten met je slippers in de modder.

Laverend door de staatjes krijg ik een goed beeld van mrauk uu en omgeving. Maar goed ook want de volgende dag regent het aan een stuk door. Mrauk u is prachtig, grote bananenplanten en palmen, veel heel veel groen, en tussendoor de ruines. Ik zie een heel grote oude boom met allemaal gouden vierkantjes erop, dat doet men hier 'crea met bladgoud' als offer. Het andere hotel is heel fancypancy, in tai tempel stijl, geen gasten. Ik check mijn email, en omdat de jongens elkaar kennen kom ik er bijna gratis vanaf. Goed, want internet is duur.

S nachts weet ik niet wat me overkomt, het regent zo hard dat ik me oprecht afvraag of ik niet in een soort tropische storm ben beland (birma was ook het land van nargiz). Ik doe geen oog dicht, maar krijg de volgende dag te horen dat dit 'special normal rain' is. Nog niet helemaal duidelijk, dat gebeurd hier wel meer, zo kreeg ik net te horen dat de temperatuur waar ik nu ben '1000 degrees' is, maar men leek niet onder de indruk van de bui, dus kennerlijk was het normaal. Ik ging er vanuit dat na zoveel regen ik wel een leuk fietstochtje zou kunnen maken ... Helaas ook overdag regent het achter elkaar door. Ik heb het tussen twee buien nog geprobeerd, prompt na 10 min. lekke band, en daarna de kraan weer open. Dus was ik er klaar mee, en heb ik op mijn patiootje onder het afdakje lekker genoten van mijn boek.

Terug was met de government boot, waardoor nu duidelijk was dat ik op de heenreis niet geflest was. Tot mij grote vreugde duurt de reis net als heen maar een uur of 5 en niet 7 zoals de lonely planet zegt. Het is leuk zo'n boottripje, maar na een aantal uur ben ik ook wel weer toe aan land, heb niet van die zeebenen.

Ik boek een vlucht terug naar yangon, en overnacht nog een keer in sittwe ... Althans dat denk ik. S ochtends in alle vroegte vertrek ik richting vliegveld. Ik ben daar te vroeg, en krijg de uitnodiging van de mensen (security, immigration, eerste stewards) die er al zijn om 300 meter verderop mee te gaan koffiedrinken. Dat is zo ontwapenend hier, iedereen is zo vriendelijk. Mijn grote backpack gaat ergens in een kamertje, de kleine niet, die houdt ik altijd bij me, die is heilig. Ik krijg een paraplu in mijn handen geduwd en off we go. Een uurtje later, als ik incheck krijg ik te horen dat de toren in yangon nog geen toestemming heeft gegeven voor vertrek ivm het weer, het - jaja - regent te hard rond 9.30 uur is het defintief, de vlucht is geannuleerd. Ik wordt met open armen ontvangen in mijn hotel, waar ik nu echt voor de laatste keer verblijf.

Heb ik me vermaakt deze week? Ja hoor, ik heb een goed beeld gekregen van het leven in dit soort kleine plaatjes, gezien wat regenseizoen echt betekend, en veel oude klassiekers opgehaald, james bond, die hard, indiana jones, naar u toe gebracht met indiaase sateliet tv.

Jaaa ik ben weer in de 24 uur consumptie maatschappij beland! Nog wel aan de andere kant van de wereld, ik zit nog op kuala lumpur, maar ik heb weer internet, ik zit weer in de cloud.

Het was me een reis! 3 weken geen internet, heel veel oprecht vriendelijke mensen, gezond eten, prachtige sites, maar ook van die typische aziatische steden en 6 binnenlandse vluchten.

Nog even een wrap up van de eerste week:

Marelle, 15 juli 2011
Birma , Yangon 33°

Eerste kennismaking yangon

De kop is eraf!

Change of plans mbt de blogspotlink, dat kan ik hier niet openen op mijn ipad (sommige sites worden tegengehouden in birma, zo ook geen yahoo of hotmail).

Aankomst in myanmar is compleet anders als ik verwacht had. Keurig nette dames die je paspoort en formuliertjes checken, alles digitaal, niets geen gerommel met geld, geen knorrige politieagenten. Ik heb geloof ik nog nooit zo snel op een vliegveld buiten gestaan.

Het is is een cultuurshok in vergelijking met cambodia. Langs de route vanaf het vliegveld naar mijn guesthouse is alles schoon, netjes en rustig. Mijn taxichauffeur reidt nergens harder dan 50, stopt voor elk stoplicht en gebruikt zijn richtingaanwijzer, ik weet niet wat me overkomt.

Het toppunt was een bumpersticker 'plant more trees keep myanmar green'.

Na 24 uur reizen zag is er volgens de hostess nog helemaal fris uit, maar ben ik na een korte douche als een blok in slaap gevallen, pfff even bijkomen.

Ik heb gelijk een vlucht naar sittwe geregeld, morgenochtend dus al weer vroeg uit de veren (5.00 uur), het komt qua aansluiting het beste uit. Vluchten naar sittwe en de boot vanuit sittwe naar mrauk u vertrekken allemaal in de ochtend, ik moet dus een dag in sittwe blijven. Zondag gaat er echter geen boot, dus zaterdag vliegen is geen optie, dan zit ik langer vast in sittwe.

Na mijn eerste curry achter mijn kiezen ben ik naar het centrum gelopen om shwedagon paya te bekijken.

Onderweg valt me op dat mensen hier een stuk slechter engels spreken, als ik de weg vraag eindigd het een aantal keer met een hoop vriendelijk en verontschuldigend geglimlach. Een meisje snap waar ik naar toe wil en geeft aan in de buurt te wonen. Ik wordt in 20 min. Aan mijn arm door de drukkere buurten van yangon meegenomen om vervolgens van het ene op het andere moment oog in oog te staan met een enorme trap naar een compleet met goud bedekte tempel.

Net als iedereen beklim ik op mijn blote voeten de paya met ontelbare stupa's en veel, heel veel budda's. Het hele ding is bedekt met goud, glas en glitters maar wat het echt een beetje een psychedelisch tintje geeft zijn de ledverlichtingen met heel veel kleurtjes in de vorm van aura's achter elke budda, een beetje kerstverlichting-gone-wild.

Terug lopen door jet donker lijkt me niet handig, het is hier veilig, maar ik snap niet zo goed hoe ik gelopen ben, dus om te voorkomen dat ik jammerlijk verdwaal neem ik een taxi terug. We 'verdwalen' alsnog, ik weet in de lonely planet wel ongeveer aan te wijzen waar ik naartoe moet, maar al dat engels kan mijn chauffeur niet zoveel mee. Met wat stoppen en vragen komen we eruit, dat ik volgende keer mijn adres in het birmees moet laten opschrijven!

Check, dat doen we,

Ciao

Marelleke


11 uur vliegen later in azie!! Op kuala lumpur kan je een soort minituintje in om even te voelen hoe warm het is. Zo s ochtends vroeg voelt het al behoorlijk 'aan de andere kant van de wereld'. Nog 2 uurtjes wachten en dan inchecken voor het laatste stukje van de reis.

Doel voor dit weekend: mrauk u

Bijna Birma!

Alles geregeld, paspoort terug met een mooie visumsticker erin, geld - check, injecties - check, beestjes verzorgd achter - check, kortom, klaar voor vertrek!

Morgen stap ik in het vliegtuig, ik ben benieuwd of Yangon net zo'n warm welkom is als phnom Pehn.

Tschüß, Marelleke

PS: voor wie zich afvroeg waarom ook al weer ...

Next?

Nog een paar daagjes ...

Het is al weer even terug dat ik mijn laaste post typte, de afgelopen dagen heb ik geen goed internet (snel, via PC en niet via WIFI op ipod) ter beschikking gehad. Op dit moment ben ik in Kratie, een kleine stad in het Oosten van Cambodja (ik ben dus de grens weer overgestoken) waar er bijna nergens internet is.

In Cambodja, en ook in Laos wordt de meeste stroom opgewekt met dieselgeneratoren, ik heb me daar de afgelopen weken enorm over verbaasd, er is hier zoveel water, en toch wordt er nog geen stroom mee gegenereerd. Anyways, elke stad heeft een aantal grote generatoren, en sommige hotels hebben een eigen voorziening. Die dingen zijn vaak oud en aftands, en willen nog wel eens stuk gaan. In Kratie is er momenteel een groot probleem met stroom doordat de stadvoorziening niet (goed) werkt. 's avonds is er bijv. alleen licht van eigen voorzieningen (lang niet overal dus), geen internet, en op veel plekken een regel dat na 11 uur de stroom uitgaat.

Afgelopen dinsdag ben ik met de nachtbus richting Pakse gereden, een bus zonder stoelen maar met bedden van 1,20 waar je met z'n tweeen in moet liggen. Niet de meest confortabele oplossing, maar wel erg praktisch om geen tijd te verliezen. Ik kwam s ochtends om 7.00 uur aan in Pakse waar ik direct gevraagd heb of ik een toer richting de Kmer tempel in de buurt kon doen. Via mijn hotel ging me dit 90 dollar kosten, jaja ... Na wat rondvragen was ik erachter dat een tuktuk richting tempel niet meer dan 13 dollar zou moeten zijn en dat dat prima te doen was. Ik ben uiteindelijk samen met 2 fransen gegaan die de tuktuk wel wilden delen. De omgeving van Paske is prachtig, na een uurtje reiden moet je met een heel klein pondje over de mekong en vervolgens kom je via een paar iniminie dorpjes bij de tempel. Het is een flinke klim, met een zeer bevredigend uitzicht aan het einde. Mijn camera heeft de geest gegeven, dus helaas geen foto's.

De volgende dag ben ik direct doorgegaan naar 4000 islands, een ophoping van kleine relaxte eilandjes in de mekong op de grens van Lao en Cambodja. Ik ben naar het grootste eiland gegaan omdat vanaf daar de reis richting Cambodja goed te regelen is. Was een beetje bang dat dit eiland van 18 bij 7 km wat toeristisch zou zijn, maar niets is minder waar! Er zijn 3 guesthouses en verder alleen boeren. Ik heb een fiets geleend en ben op mijn gemakje het eiland rondgefietst, meer bounty krijg je het bijna niet ... op gisteren na dan. Gisteren ben ik s ochtends vroeg met een soort oud gondeltje weer naar het vaste land gebracht vanwaar ik met de bus naar de grens ben gegaan. Veel indianen verhalen op internet en in lonely planet over deze reis; dat het erg moeilijk zou zijn, dat de bus je zomaar dropt bij de grens en dat je het dan maar verder moet uitzoeken, dat soort dingen. Maar zaken veranderen hier snel, en ik ben met een luxe arcon bus netjes over de grens gegaan.

Okok je moet bij de grens idd uitstappen, en dan langs 5 (!) loketjes, elk in een apart gebouwtje, elk met minimaal 3 man erin, maar daarna stap je weer in en no worries. Die loketjes zijn verbazingwekkend, het eerste is de genspost van Laos, die zetten een stempel in je paspoort, datum van vertrek, dat is dan 2 dollar(die direct in de zak van een beambte verdwijnt). Tweede loketjes is om te checken of je ziek bent, je vult een formuliertje in, 1 dollar. Derde loketje is om een nieuw visum aan te vragen, visum 20 dollar (en dat gaat daadwerkelijk naar de staat, hoop ik :S), maar natuurlijk ook nog 1 dollar ehh servicekosten. Vierde loketje is doane, 1 dollar, en tenslotte krijg je bij loketje nr. 5 een entry stempel op je kersverse nieuwe visa, nog eens 2 dollar. Al met al koste het visa me dus 20 dollar plus 7 dollar aan corrupte beambten. Nu verdienen mensen in dienst van de staat hier niet genoeg om goed rond te kunnen komen, fair enough, maar ik ben in een half uur langs 15 man personeel gelopen en heb 3 formuliertjes ingeleverd en 2 stempels gekregen, volgens mij had dat ook best met 3 man gekund en dan was dat hele 1 dollar 2 dollar - ach laat ook maar ;).

Ik arriveerde in Kratie rond een uur of 2, mijn hotel kon ik niet inchecken want die had helemaal geen stroom, de manager heeft me naar een ander guesthouse gebracht waar ik uiteindelijk ingecheckt ben in een twinroom samen met een amerikaanse die ook nog een kamer zocht. Vervolgens zijn we samen direct vertrokken om de dolfijnen in de mekong te zien, en dat was fantastisch! Gisteren was het hier stralend mooi weer, de lucht was prachtig blauw met kleine wolkjes, strak blauw water, klein bootje, en zeker 50 dolfijnen, echt onbeschrijflijk, alsof je aan het einde van de wereld zit.

Vandaag is het pokkeweer, dus regeldagje, heb net stad en land afgezocht naar internet, zometeen op zoek naar een ATM en weet inmiddels waar ik in Kampot, bestemming voor morgen ga verblijven.

Tot snel, ciao,

Marelleke

Pffff,

Dat was even een tegenvaller, n.a.v. het berichtje van paps heb ik eens goed naar mijn blog gekeken, wat blijkt, bij het uploaden van een aantal foto's een paar dagen geleden zijn een aantal berichtjes per ongeluk door een vertaalmachine vertaald naar het engels. Dus heb ik net met zeer veel pijn en moeite habbybabby engels terug zitten vertalen ...

Maar goed. De afgelopen dagen heb ik weer veel meegemaakt. 2 dagen geleden vertrok ik s ochends met een luxe bus richting Vientiane, de hoofdstad van Laos. Ik wist dat dit een lange trip zou worden, maar uiteindelijk heeft ze bijna 24 uur geduurd! Na de eerst 2 uurtjes ineens ... file. Alles stond hardstikke stil, midden op de berg. Dus zijn we met z'n allen uitgestapt om eens te kijken wat er aan de hand was, wat bleek, een deel van de berg was naar beneden gekomen. Zeker 2 uur zijn ze met een heftruck bezig geweest om dit een beetje op te ruimen, ondertussen werd er door een aantal lokale dames voedsel aangerukt en stonden er tig bussen mensen net gekookte mais te eten - best lekker. Na een uur of drie begonnen auto's weer te rijden, ook langs mijn bus ... en begonnen wij ons af te vragen waarom we toch niet verder gingen.

Dat bleek niet te kunnen, het was nog niet vlak genoeg voor de bus. Het was ondertussen ook gaan regenen, waardoor er een nare klei ontstond waar je echt alleen met een 4-wheel-drive doorheen kon. Bovendien rijdt iedereen hier tot je echt niet verder meer kan, niets op je eigen baan blijven in de file, waardoor er een onoplosbare opstopping ontstond. We zijn met een aantal gaan lopen, met tassen, door de regen, om te kijken of we aan de andere kant transport zouden vinden. We zijn doorgelopen tot de plek waar de file vanaf de andere kant begon en hebben vervolgens in de gietende regen zeker 10 auto's uitgelegd dat het geen zin had om door te reiden omdat iedereen elkaar verderop had vastgezet. Dat was aan dovemans oren besteed, ze wilden stuk voor stuk eerst zelf kijken en konden vervolgens niet meer terug omdat de volgende ze al aan de achterkant had vastgereden.

Een aantal uur later waren er toch wat auto's onze kant uitgekomen en bleek ook een van de bussen (niet die van ons) weer te reiden. Vervolgens hoorde we dat het niet om 1 landslide ging maar om 3! Het liep tegen vijven, en wij hadden pas de eerste gehad ... Pas nadat het donker was geworden was er aan de andere kant van de laaste landslide een nieuwe bus geregeld die de passagiers van 2 bussen naar hun bestemming zou brengen. Wat waren wij blij dat we weer reden!

In Vang Vieng zouden een aantal mensen uitstappen, waaronder een hollands stel waarmee ik aan de klets was geraakt. De bus stopte, een aantal mensen stapten uit, begonnen hun bagage uit te laten en ineens ging de bus weer reiden ... Waarop ik Bas buiten zag staan en Elise binnen ... Om de een of andere reden had de buschauffer besloten om verder te gaan, zonder te checken of iedereen klaar was. Dus ik naar voren om uit te leggen dat hij terug moest, nee hoor niets van dat alles. Elise ook naar voren, toen werd er gestopt. Echter, de buschauffeur weigerde terug te reiden. Die heeft dus een handje vol passagiers met de helft van hun bagage in het donker in de stromende regen in de middle of nowhere gedropt, en weigerde het op te lossen. Uiteindelijk is Elise met een tuktuk teruggegaan en hebben we met een heel stel toeristen gezegd dat we echt niet zouden gaan reiden zonder dat ze veilig terug waren. Dat voornemen heeft 35 min geduurd, toen begon de groep te morren. Uiteindelijk is de chauffeur gewoon gaan reiden, er was er dus een besluit genomen.

Wat was ik blij toen ik Bas en Elise gisteren in Vientiane goed en wel weer tegenkwam :). We hebben vervolgens gezellig - lekker europees - zitten eten en de hele tocht nog eens geevalueerd.

We arriveerden gisteren om 4 uur s ochtends in Vientiane, alles was op dat moment al volgeboekt en ik ben uiteindelijk in een triple room met 2 engelse meisjes beland, haleluja, een bed.

Na een hele ochend goed uitslapen ben ik naar een iets luxer guesthouse gegaan, en heb ik een rustig dagje gehad. Vandaag heb ik een fiets gehuurd en ben ik naar een Buddapark in de buurt van Vientiane gereden, s ochtends 30 km heen in het zonnetje, 's middags 25 km terug (toen in 1 keer goed gereden ;) het grootste gedeelte net naast een regenbui, dus een koel briesje, het laatste half uurtje in diezelfde regenbui. Ik heb het eerste stukje geschuild, dacht dat het weer kon, dat bleek een foute inschatting, en tja, als je dan toch nat bent kun je net zo goed door.

In het buddapark kwam er een dame naar me toe, de enige andere blanke toerist, ze was nieuwschierig of ik alleen reisde. We hebben een poosje zitten kletsen, zij was er met een Lao vriendin en 2 kindertjes, en heeft me kunnen uitleggen waardoor ik s ochtends allemaal mensen in hun netste kleding met heel veel offers naar de tempels had zien gaan. Het is namelijk volle maan, dan krijgen de monniken extra veel eten en vervolgens mogen ze 3 maanden geen avondeten nuttigen en moeten ze echt in hun eigen what blijven. Ik kreeg vervolgens de overblijfselen van hun eigen tocht langs de monniken, in bananenblad gestoomde rijst met kokos, erg goed.
Morgen doe ik toeristisch Vientiane en vertrek ik vervolgens met een nachtbus richting Pakse.

Ciao,

Marelleke